Կար-չկար մի չորս քույրիկներ։ Անուններն էին Ձմեռ, Գարուն, Ամառ, ու Աշուն։ Ձմեռը ամենամեծն էր և Աշունը ամենափոքր։ Իսկ Գարունը ու Ամառը համարյա նույն տարիքի էին։ Գարունը ութ, իսկ Ամառը յոթ։ Մի անգամ նրանց մայրիկը ասաց Ձմռանը․
-Ձմեռ, վաղը քո ժամանակը անցնում է։ Ձմեռը նայեց նրա մայրիկին և ասաց․
-Այո, մայրիկ, ես գիտեմ։ Մայրիկը ժպտաց և նայեց Գարնանը․
-Իսկ վաղը քո հերթն է, պատրաստվիր։ Մայրիկն ասաց Գարնանը։
-Մայրիկ, ես չեմ կարող սպասել, շատ եմ ուզում,- Գարունը ասաց շատ ուրախ։
Ամառը նայեց Գարնանը շատ ջղայն տեսքով և ասաց իր մայրիկին․
-Մայրիկ, ես էլ եմ ուզում հենց հիմա։ Մայրիկը տխուր դեմքով նայեց Ամռանը․
-Այո, իմ սիրունս, Գարունից հետո դու ես գալիս։ Ամառը սկսեց լացել․
-Մայրիկ, բայց ես հիմա եմ ուզում,- Ամառը տխուր և ջղայն ասաց և գնաց նրա սենյակ։
Գիշերվա կեսին Ամառը տեսավ, որ նրա հայրիկը եկել էր և Ամառը գնաց իր հայրի մոտ և ասաց․
-Հայրիկ-հայրիկ, դու չե՞ս կարող ինձ ու Գարնանը տեղափոխել։ Հայրը նայեց և ասաց․
-Բայց դու նրանից փոքր ես, Դու հիմա պետք է քնես, ինչո՞ւ ես դու արթուն․
-Հայրիկ, ես ուզում եմ հենց հիմա։ Հայրը տխուր դեմքով նայեց Ամռանը․
-Ես չեմ կարող, լա՞վ, դե հիմա գնա քնի, հա՞,- ասաց հայրը։
Ամառը գնաց նորից։ Երբ իր հայրը գնաց քնելու, Ամառը գնաց իր հոր սենյակ և գնաց իր հոր գաղնիք տեղը, որտեղ նա դասավորում էր ով որտեղ է։ Ամառը տեսավ մի չորս աղջիկներ, առաջին ամենամեծ աղջիկը նման էր Ձմեռին և երկրորդը Գարունին և երրորդը նման էր նրան և ամենավերջինը նման էր Աշունին․
-Ինձ թվում է, որ սա մենք ենք,- ասաց Ամառը,- ոչ, սա ուղակի տիկնիկներ են։
Ամառը խաղալու համար դրեց նրա նման աղջկան Ձմեռից հետո և հանկարծ Ամառին և Գարունին սկսեց շատ ցավալ, նրանք երկուսով գոռացին։ Մյուս առավոտը սկսեց և սկսեց շատ ու շատ շոգ լինել ավելի շոգ, քան գարնանը։ Մայրիկը որոշեց, որ նայի հոր գաղնատեղը, երբ հանկարծ տեսավ, որ գարունը ու ամառը փոխվել են տեղերով, և այդպես էլ ոչմիբան չէր փոխվել։
Հեղինակ – Էլլա Գրիգորյան
Մայրիկ – Բնություն
Հայրիկ – Աստված